فضای مجازی هم اکنون از حال و هوای ملتهب اولیه فاصله گرفته است. جای پیام‌های اضطراری و هشدارهای معمولِ روزهای جنگ، حالا عکس‌هایی از بازگشت‌ها و کافه رفتن‌ها منتشر می‌شود و دوباره مردم با همان نگاه طنازانه‌ای که از آنها سراغ داریم، به سراغ شوخی رفته‌اند؛ کاری که شاید بهترین نشانه از آغاز روند ترمیم روانی پساجنگ باشد. هرچند دست و پنجه نرم کردن با آثار ترومای جنگ همچنان ادامه دارد، اما روند کلی بازگشت به زندگی عادی می‌تواند بیانگر آن باشد که: بوی بهبود زِ اوضاعِ شهر می‌شنویم!
در این میان یکی از جلوه‌های کمتر دیده شده پساجنگ، تغییر در ارتباطات انسانی است؛ گویا آسیب‌پذیری جمعی، نیاز به نزدیکی بیشتر را دوباره یادآوری کرده است. دیدارهای خانوادگی، تماس‌های هرروزه برای اطمینان از سلامت همدیگر و پیام‌های ساده‌ای مانند «کجایی؟ خوبی؟» به بخشی از زندگی روزمره تبدیل شده‌اند.
این روزها، آنچه در شهر بیشتر از هر چیز به چشم می‌آید، نوعی بلوغ جمعی است. مردم فهمیده‌اند که امنیت فقط غیبتِ تهدید نیست، بلکه حضور فعال خودشان در زندگی است. بازگشت به خیابان، برگزاری مراسم‌های متداول، کمک به همسایه‌ای که خانه‌اش را از دست داده و حتی یک لبخند ساده به همشهریانی که مانند خودشان از ۱۲ روزِ سخت عبور کرده‌اند؛ همه اجزایی سازنده از همان امنیت‌اند.
تهران دارد دوباره تهران می‌شود. مردمی که روزهای پرتنشی را تجربه کردند حالا می‌دانند چطور حتی در سکوت، پشت هم بایستند. امید، در این بازگشت جاری است و شاید نشانه پیروزی، دقیقاً همین توان ادامه دادن باشد، آنهم وقتی خیلی‌ها آن سوی مرزها چشم‌انتظار بودند تا متوقف شویم.
منبع: ایسنا / 1404040703927