به گزارش گاهیما، هفته اول لیگ برتر ایران، به جای اینکه آغاز یک رقابت عادلانه و مهیج باشد، بیشتر شبیه پرده اول یک نمایش از پیش نوشته‌شده بود. سپاهان در زمین جنگید، موقعیت ساخت، هوادارانش امیدوار بودند، اما چیزی فراتر از حریف مقابل، سد راهشان شد: داوری و تصمیمات عجیب و متناقض!

وقتی اشتباه فاحش علیه سپاهان رخ می‌دهد، راحت‌ترین جمله این است: «فوتباله، پیش میاد». اما همان اشتباه وقتی به نفع پرسپولیس سوت زده می‌شود، در کسری از ثانیه به «درایت داور» تبدیل می‌شود! این دیگر فوتبال نیست، این طنز تلخ عدالت انتخابی است. لیگی که باید مظهر عدالت ورزشی باشد، با این قضاوت‌ها تبدیل به سریال پرسپولیس‌پلاس شده؛ سریالی که پایانش از همان اپیزود اول معلوم است.

VAR که قرار بود چشم عدالت باشد، این هفته بیشتر شبیه چراغ‌قوه‌ای عمل کرد که فقط روی پیراهن قرمز نور می‌اندازد. برای سپاهان، خاموش بود، بی‌صدا و بی‌اثر. برای پرسپولیس اما، روشن، هوشیار و آماده‌ی خدمت. انگار در این لیگ، داوری یک منطق ساده دارد: «اگر سپاهان است، سوت را فراموش کن؛ اگر پرسپولیس است، هر سوتی هنر است!»

هواداران سپاهان به خوبی فهمیدند که تیم‌شان فقط مقابل ملوان نایستاده بود؛ آنها مقابل دیوار بی‌عدالتی هم جنگیدند. و طنز ماجرا اینجاست که همیشه از «پاک بودن لیگ» حرف می‌زنند، اما این پاکی بیشتر شبیه یک شوخی تلخ است؛ شوخی‌ای که فقط دل زرد و سیاه را می‌سوزاند.

سپاهان سال‌هاست نشان داده با غیرت و تعصب به میدان می‌رود. اما کدام تیم می‌تواند همزمان با یازده بازیکن حریف، سوت‌های داوری و سیستم پشت پرده بجنگد؟ این بازی نابرابر نه تنها روحیه تیم‌ها را له می‌کند، بلکه امید هواداران را هم می‌سوزاند.

در پایان هفته اول، پرسش ساده‌ای باقی می‌ماند: آیا ما واقعاً لیگ برتر داریم یا تنها در حال تماشای تئاتری از پیش طراحی‌شده‌ایم که قهرمانش همیشه معلوم است؟ اگر قرار است عدالت همین‌طور رنگی و انتخابی باشد، بهتر است اسم لیگ را عوض کنند: «پرسپولیس‌پلاس»؛ چون اینجا همه چیز به نفع سرخ‌ها پلاس می‌شود.

طنز تلخ فوتبال ایران همین است: عدالت کور نیست، فقط چشم‌هایش عاشق رنگ قرمز است.

به قلم بهنام عبدلی