به گزارش گاهیما، نقش‌جهان دیشب پر از فریاد بود، پر از عشق… اما آن‌چه هوادار سپاهان دید، چیزی جز تکرار کابوس‌های همیشگی نبود: تیمی پر از ستاره‌های میلیاردی که موقعیت می‌سازد، ولی گل نمی‌زند؛ توپ می‌چرخاند، ولی نتیجه نمی‌گیرد و آخرش سه امتیاز را تقدیم رقیب می‌کند.

هوادار سپاهان باید با خودش فکر کند: ما برای چه روی سکوها فریاد می‌زنیم؟ برای چه پول و وقت خرج می‌کنیم؟ تا بازیکنانی که قراردادشان به اندازه بودجه یک شهر است، در زمین راه بروند و بعد از باخت، پست اینستاگرامی بگذارند؟ یا برای کادری که هر بار شکست را با جمله‌ی نخ‌نما توجیه می‌کند: «فوتبال همین است»؟

نه آقایان، فوتبال «همین» نیست. فوتبال یعنی پرسپولیس با نصف موقعیت، برنده می‌شود و سپاهان با ستاره‌های میلیاردی، فقط حسرت به جا می‌گذارد. فوتبال یعنی هواداری که با دست خالی تیمش را حمایت می‌کند، قربانی بی‌غیرتی و بی‌تدبیری افرادی شود که جیب‌شان از پول همین هوادار پر است.

مدیرانی که فقط بلدند وعده بدهند، مربیانی که فقط بهانه می‌تراشند و بازیکنانی که میلیارد می‌گیرند اما موقعیت گل را از دست می‌دهند… همه با هم یک چیز را خوب بلدند: تبدیل شور و عشق هوادار به بغض.

سپاهان این روزها تیمی است که بیشتر شبیه یک «ویترین لاکچری بی‌کاربرد» است؛ ظاهر پرزرق‌وبرق، باطنی خالی از جام. قهرمانی نمی‌خواهد؟ دست‌کم کمی غیرت خرج کنید، نه فقط پول هوادار.

هوادار طلایی مظلوم‌ترین آدم این ماجراست؛ او تنها کسی است که پول میلیاردی نمی‌گیرد، قرارداد کلان ندارد، پشت میز ننشسته… اما تمام تاوان را او می‌دهد: تاوان چه چیزی مشخص نیست.

سپاهان اگر همین مسیر را ادامه دهد، تاریخ فقط یک جمله در موردش خواهد نوشت: «تیمی که همیشه قشنگ بازی می‌کرد، اما جام را دیگران بالای سر بردند.»