ابراهیم دیدیه اندونگ، بازیکن استقلال:
ساپینتو بخواهد درون دروازه هم می‌ایستم
به گزارش گاهیما، پسر کم حرف گابن هیزم خیالش گرم است و فکر می‌کند دیر یا زود شادی در سراشیب دره سراغ بیرق های لاجوردی را خواهد گرفت. حرف‌های کوتاه تفنگدار سی‌ویک ساله پیش از سوار شدن بر اتوبوس استقلال به خواندن می‌ارزد.
در قزوین هم متوقف شدید!
دیدید که بخش اعظمی از زمان بازی کاملاً در اختیار ما بود و حملات برنامه‌داری روی دروازه آن‌ها داشتیم، اما درنهایت با بداقبالی توپ‌ها توی دروازه نرفت و دروازه‌بان شمس‌آذر هم چندین بار ناجی تیمش شد.
حالا روی پله هشتم جدول ایستاده‌اید. این برای تیم پرادعای استقلال بد نیست؟
شما پس از پنج هفته نمی‌توانید قضاوت کامل و درستی از عملکرد تیم‌ها داشته باشید. معمولاً ۶،۵ هفته نخست لیگ به آبدیده شدن تیم‌ها می‌گذرد و اتفاق‌های مهم پس از آن روی می‌دهد. ما امسال برای قهرمانی وارد لیگ شده‌ایم و با امیدواری به آینده نگاه می‌کنیم.
پس از بازی اعتراض‌های هواداران استقلال بالا گرفت. شعارها را شنیدی؟
هواداران دوست دارند تیمشان در هر شرایطی برنده باشد. این طبیعی است، اما به شخصه معتقدم برای رسیدن به موفقیت باید صبر داشت و همه چیز را در یک بازی جست‌وجو نکرد. ما روند رو به رشدی داشتیم و هفته به هفته آماده‌تر می‌شویم.
چی شد که سر از سازمان دفاعی درآوردی؟
خب در اواسط نیمه اول مربیان صلاح دیدند روزبه یک خط جلوتر برود و من به جای او در نقش مدافع میانی بازی کنم. این‌گونه شد که برگشتم عقب و در کار دفاع به استقلال کمک کردم.
با این تصمیم‌ها سر از درون قفس توری درنیاوری؟
من بازیکن استقلال هستم و در هر پستی که صلاح بدانند به میدان خواهم رفت. گرچه پست اصلی‌ام هافبک میانی است، اما اگر ساپینتو بخواهد درون دروازه هم می‌ایستم.
لیگ برتر را تا اینجای کار چطور ارزیابی می‌کنی؟
فاصله تیم‌ها بسیار نزدیک است و هیچ یک از ۱۶ تیم در حاشیه امنیت قرار ندارند. الان فاصله ما با صدر فقط دو امتیاز است و این یعنی رقابت‌ها میلیمتری است و با تلنگری جایگاه تیم‌ها در جدول عوض خواهد شد.
شنیدیم با گابن معادلات را برهم زدید و در آستانه جام جهانی قرار گرفته‌اید؟
خب ما تیم یکدست و متحدی داریم که تا اینجا خوب عمل کرده و رقابت تنگاتنگی با ساحل عاج برای رسیدن به جام جهانی داریم. اگر همین‌طور پیش برویم گابن برای نخستین بار طعم حضور در آوردگاه بزرگی چون جام جهانی را خواهد چشید.
اینجا در تهران تنها نیستی؟
نه با همه بازیکنان تیم رفاقت دارم و گاهی احساس می‌کنم تهران شباهت زیادی به لیبرویل دارد. ایرانی‌ها مردمان خونگرمی هستند و همواره نهایت محبت را به من دارند.