امام حسن عسکری(ع)؛ عمری به بلندای ابدیت

به گزارش گاهیما، «‌زمان حضرت رضا و حضرت جواد و حضرت ‌هادى و حضرت عسکرى، ارتباطات شیعه از همیشه گسترده‌تر بوده است. در هیچ زمانى ارتباط شیعه و گسترش تشکیلاتى شیعه در سرتاسر دنیاى اسلام، مثل زمان حضرت جواد و حضرت ‌هادى و حضرت عسکرى نبوده است. وجود وکلا و نواب و همین داستان‌هایى که از حضرت‌ هادى و حضرت عسکرى نقل مى‌کنند -‌که مثلاً کسى پول آورد و امام معین کردند چه کارى صورت بگیرد- نشان‌دهنده‌ این معناست. یعنى على‌رغم محکوم بودن این دو امام بزرگوار در سامرا، و قبل از آنها هم حضرت جواد به نحوى، و حضرت رضا‌(سلام‌الله‌علیه) به نحوى، ارتباطات با مردم همین‌طور گسترش پیدا کرد (۱۸/۰۵/۱۳۸۴)...

بعد از امام رضا تا زمان شهادت حضرت عسکری‌(علیهم‌السّلام) چنین حادثه‌ای اتفاق افتاده. حضرت‌ هادی و حضرت عسکری در همان شهر سامرا، که در واقع مثل یک پادگان بود -‌یک شهر بزرگِ آن‌چنانی نبود؛ پایتخت نوبنیادی بود که «سُرّ من رأی»؛ سران و اعیان و رجالِ حکومت و به قدری از مردم عادی که حوایج روزمره را برطرف کنند، در آن جمع شده بودند- توانسته بودند این همه ارتباطات را با سرتاسر دنیای اسلام تنظیم کنند.

وقتی ما ابعاد زندگی ائمه را نگاه کنیم، می‌فهمیم اینها چه‌کار می‌کردند. بنابراین فقط این نبود که اینها مسائل نماز و روزه یا طهارت و نجاسات را جواب بدهند؛ در موضع «امام» -‌با همان معنای اسلامیِ خودش- قرار می‌گرفتند و با مردم حرف می‌زدند. به‌نظر من این بُعد در کنار این ابعاد قابل توجه است.

شما می‌بینید که حضرت‌ هادی را از مدینه به سامرا می‌آورند و در سنین جوانی -‌چهل و دو سالگی- ایشان را به شهادت می‌رسانند، یا حضرت عسکری در بیست و هشت سالگی به شهادت می‌رسند، اینها همه نشان‌دهنده‌ حرکت عظیم ائمه‌(علیهم‌السّلام) و شیعیان و اصحاب آن بزرگوارها در سرتاسر تاریخ بوده. با این‌که دستگاه خلفا، دستگاه پلیسیِ با شدت عمل بود، در عین‌حال ائمه‌(علیهم‌السّلام) این‌گونه موفق شدند.

(۲۰/۰۲/۱۳۸۲).